Denne kokken er gull verd for Oseana restaurant og kafé

I to år har dei søkt etter fleire kvalifiserte kokkar til restauranten. — Marknaden er støvsogen, seier eigarane av Oseana kafé og restaurant.

Bartek Lauchstaedt har jobba i ti år som kjøkensjef i underetasjen i Oseana kunst- og kulturhus. Kunnskapen og erfaringa hans kan ikkje undervurderast.

— Bartek er gull for oss. Han er så viktig. Han får ikkje lov til å slutta, smiler Anne Rita Mjelstad.

I lag med ektemann Roar Mjeldstad har ho eigd og drive restauranten i ni år. Dei siste åra har dei kjent ekstra på problemet med å finna nok kvalifisert personell til både kjøkenet og elles i restauranten.

— Me har søkt etter fleire kokkar og kjøkkenhjelper i to år no. Per dags dato er me tre på kjøkenet. Skal me klara køyret som ventar no i vår og sommar, må me helst ha inn fleire, seier Anne Rita.

— Det hastar, men det verkar å vera veldig vanskeleg å finna rette folk, skyt Roald inn.

40 år gamle Bartek er glad han er verdsett, men skjønar eigaranes bekymring.

— Det er veldig vanskeleg å finna kokkar og anna kvalifisert kjøkenpersonale. Inntrykket er at dette gjeld over heile landet, og også i heimlandet mitt, Polen. Det er veldig få ledige, flinke kokkar, fortel han.

Er ikkje interesserte

For ei tid tilbake fekk restauranteigarane ei liste av NAV over folk som har kvalifikasjonar og/eller ønske om å jobba på kjøken og i restaurant. Det skulle visa seg å vera til lita hjelp.

— Me ringde opp ein del av dei på lista. Ingen var eigentleg interesserte. Det verkar som om det å vera servitør eller jobba på kjøken er noko ein berre fører opp i mangelen på andre ting. Ikkje fordi folk verkeleg er interessert, seier Roald.

Han og kona har hatt fleire folk inne.

— Anten har dei sjølve innsett at dei ikkje har meistra, orka eller ønskt det, eller så har me måtta senda folk heim sjølve. Mykje går på kapasitet, innsats og tempo. Folk i dag er ikkje van med å jobba mykje. Ungdomen er jo heilt utsliten etter éi vakt. Sjølv har eg og kona jobba doble vakter på restaurantar i mange år, seier Roald.

— Dette gjeld ikkje alle. Nokre ungdomar er flinke og har stå-på-evne. Hovudinntrykket er likevel at ikkje alle verkeleg er klare for å jobba mykje og med høgt tempo. Og høgt tempo er noko av det som kjenneteiknar restaurantjobbane mest, legg Anne Rita til.

I mangelen på kvalifiserte kokkar, har dei også prøvd ukvalifiserte.

— Det har vore kjekke folk som har hevda å vera flinke til å laga mat, men tempoet har vore for høgt for dei.

— Når de stadig manglar folk, blir det meir på dykk andre?

— Det er klart. Her har me ingen som er for «fine» til å bidra der det trengst. Det er ikkje sjeldan at eg og Roald står i skrubben, fortel Anne Rita.

Gromme bilgjester på veg

Onsdag opna restauranten opp att etter påskeferien. Framover blir det ope fem dagar i veka. Først frå og med skuleferien blir det utvida sommaropning.

— Dette handlar om kapasitet, men også om tal gjester. Me har eit firma og ein stab å ta vare på. Det må løna seg økonomisk.

— Badesesongen, merkar de godt til den?

— Ja, den har vore bra dei siste åra. Då har me take away-meny og får litt ekstra gjester, seier Anne Rita.

— Men det tryggaste er å satsa på arrangement, som festar og bryllaup. Så ærleg må me vera. Då veit me talet gjester og innteningspotensialet, seier Roald.

Og det blir nokre slike utover våren og sommaren.

— Laurdag 7. mai får me besøk av ein stor delegasjon Ferrari-entusiastar. Truleg kjem det 27 bilar, fortel ekteparet.

10 dagar etter skal Oseana husa 17. mai-feiringa for Bjørnafjorden.

— Det blir veldig kjekt for oss. Noko heilt nytt. Heile hovudprosesjonen endar her. Då skal me laga salsbuer for pølser, is og brus i foajéen og i restauranten blir det rømmegraut, spekemat, kaker og kaffi. I Grieg-samlingen blir det laga til stor, tradisjonell 17. mai-buffé, fortel ekteparet Mjelstad.