Tid for takk

For nokre er hausten ei deprimerande tid. For Sigrid Aanestad Bakke (33) er det årstida for takksemd.

Anne Marie Aarøen Vangsnes

anne-marie@osogfusa.no

- Kom igjen, ei kake frå Jorunn er verd meir enn 300 kroner!

Auksjonarius Sigrid Aanestad Bakke står på podiet i Os misjonskyrkje og oppildnar folk til å by på ei heimelaga festkake frå Jorunn Ravnskog. Summen går raskt opp til 500 kroner.

- Selt for 500, ropar ho.

Auksjon

Det er søndag 25. oktober og takkefest, eit årleg innslag i den vesle forsamlinga i Kolskogen. Dei årvisse haustbasaren har fått nytt namn, og det trauste åresalet er utvida med ein ny tradisjon: Auksjon av tenester frå forsamlingas eigne medlemer.

- På den måten gir vi bort litt av tida vår, i staden for berre to lys og ein pakke serviettar, forklarer Sigrid.

Dei to siste åra har misjonsfolket difor selt og kjøpt dekkskift, fyrstehjelpskurs, middagsbesøk i heimen, lån av minigravar, familiefotografering, heimebakt kringle, hundelufting, lauvraking og fotmassasje. For å nemna noko. Pengane går uavkorta til ein barneheim i Romania.

Poteter og sauesanking

- Vi samlar inn pengar til dei som har mindre enn oss. Det gjer meg takksam for to ting, alt det eg har og at eg kan vera med og gje det vidare, seier ho.

Sigrid Aanestad Bakke voks opp på ein gard i Seljord. Frå ho var lita jenta, handla hausten om å ta poteter og sanka sauer. Sistnemnde prøver ho framleis å få med seg.

- Fjellet er så uendeleg vakkert på denne tida. Og sjølv om hauststormane ular om nova, kan vi sitja inne i eit varmt hus. Det er noko å takka for, seier ho.

- Kva i livet er du mest takksam for?

- Sjølvsagt er eg glad for dei materielle godene vi har i Noreg. Men ingenting kan erstatta menneska eg har rundt meg: Familie, vener og andre som eg er glad i. Dei betyr mest av alt, seier ho.

- Betyr det at du går rundt og er glad og nøgd heile tida?

- Langt ifrå, eg blir sur og grinete nett som alle andre. Men eg øver meg på å leggja merke til dei små tinga i kvardagen. For eksempel at dottera mi på fire år møter meg i gangen når eg kjem heim frå nattevakt. At ho står der - strålande blid og klar for barnehagen - det gjer meg takksam.

Skuffa over gulrøter

Vesle Jenny har fulgt nøye med på vinnartala. Brått rekk ho armen ivrig i veret.

- Det er meg, ropar ho.

6-åringen har åra med nummer 1598 og ventar spent på premien. Litt skuffa tek ho imot vinsten sin - ein pakke gulrøter.

- Dei kan du få, mamma, seier ho.

- Ja, gulrøter er kanskje ikkje verdas mest spennande vinst for dei minste, ler Sigrid og forklarer:

- Ved å ha grønsaker med på takkefesten vår, synleggjer vi at maten vi et og det vi tek opp av jorda no på hausten, er noko vi kan og bør takka for.

Perfekt ektepar

Sjukepleiaren ved Os og Samnanger legevakt bruker delar av fritida til å sitja i plan- og bygningsutvalet for KrF. Resten av tida går med til familie, vener, menigheit og eit uttømeleg oppussingsprosjekt heime i Kuvågen.

- Kollegaene mine kommenterer stadig målingsflekkar på fingrane mine. Dei meiner eg har malt konstant i fem år, seier ho og smiler.

Sigrid og mannen Arne har nett vore og henta borna Miriam (4)og Samuel (1) i barnehagen. Saman. Det har knapt nok skjedd før.

- Nei, og du må ikkje framstilla oss som sånn perfekt og idyllisk ektepar, ler ho.

Kaos

Inne i huset er det kledeleg uryddig. Kjøkenbenken fløymer over av krimskrams og oppvaskmaskina er full. Ved komfyren står Arne og lagar middag.

- Det er kanskje ikkje like lett å vera takksam når huset er rotete og oppussings-kaotisk?

- Eg er utruleg glad for hus og nabolag, sjølv om det har vore mykje arbeid. Eg trur ikkje arbeid gjer oss utakknemlege. Det er nok eit større hinder å vera ulukkeleg. I ei tid der stadig fleire går rundt og er misnøgde meg seg sjølv og livet sitt blir det vanskeleg å sjå kva ein faktisk har.

Livskriser

- Men det finst jo menneske som går gjennom verkelege kriser og som ikkje har så mykje å vera glad for?

- Ja, heilt klart. Nokre menneske har mykje å vera fortvila over. Og kven som helst av oss kan verta råka av store tragedier. Samtidig - og eg veit det er lett for meg å seia - så trur eg det alltid finst noko å takka for.

Sigrid meiner nemleg at kvardagen byr på stadige, små val. Det handlar berre om å sjå det, sjølv når mykje er vondt og vanskeleg. Ikkje at ho alltid treffer like godt med det sjølv. Noko som vert godt illustrert av ein episode frå då ho arbeidde i heimesjukepleien i Telemark.

Rullestol

- Eg var på heimebesøk til ein mann i rullestol og babla i veg om kor fantastisk vêret var, og om ikkje han såg for seg kor flott det ville vera å gli på ski innover viddene, før han gav gav tydeleg uttrykk for at skitur på fjellet var det siste han tenkte på.

- Ganske ufølsomt?

- Ja, eg gløymde jo at det var vanskeleg for han og snakka utan å tenkja meg om. Heldigvis lo vi litt av det. Men poenget mitt er nettopp at det er lurt å vera sensitiv. Det eg er takksam for, kan vera ein annans såre punkt, seier ho.

Skaparen

Telemarksjenta har, som alle oss andre, kunna gle seg over ein særs flott haust både i Os og Seljord. For Sigrid er adressa for den djupaste takken Gud.

- Eg trur han har skapt alt og skjenka det til oss menneske. Det er godt å ha ein å snu seg til, og trygt å vita at han er glad i meg, seier ho.

Både gudstrua og takksemda er noko ho har med seg heimanfrå.

- Mor mi har alltid sagt: "Tenk så takksam du hadde blitt om du mista alt det du har, og så fekk det att". Det er ein god hugseregel, smiler ho.